Rozdział XVIII

Z góry przepraszam! Jestem na siebie wściekła, że nie udało mi się napisać tego rozdziału szybciej. Bardzo przepraszam!
I przepraszam też za przekleństwa Willa. Ale nie mogłam ich ominąć.
_____________________

Mijały minuty ciszy. Marceline i Will wpatrywali się w napis na ścianie, a Nick bezgłośnie szlochał nad ciałami krewnych.

Nagle coś uderzyło w ścianę przed nimi dokładnie przed oczami Mar. Dziewczyna odskoczyła tłumiąc krzyk. Spojrzała na Willa. Jego twarz wykrzywiał grymas złości. Rzucił kolejnym przedmiotem w ścianę. Mar nie zdążyła zarejestrować co to było. Nick nawet nie podniósł głowy.

- Will... - szepnęła pojednawczo, gdy wziął do ręki wazon z kwiatami - Odłóż to. Uspo...

Nie dała rady dokończyć. Chłopak złapał ją za nadgarstki .

- Po pierwsze. Nie rozkazuj mi. W szczególności, gdy jestem wku*wiony. Po drugie. Nie uspokoję się do pie*rzonej cholery! - krzyknął i odepchnął Mar.

Dziewczyna cofnęła się kilka kroków, ale nie udało jej się złapać równowagi i po chwili siedziała na podłodze wpatrując się w Willa z przerażeniem w oczach. Nic by się nie stało, gdyby to było delikatne odepchnięcie. Gdyby się tylko zachwiała. Ale chłopak użył wręcz gladiatorskiej siły. Przez chwilę wpatrywał się w swoje dłonie, ale szybko o tym zapomniał. Wyjął z kieszeni telefon, który nagle zaczął dzwonić. Ciszę wypełnił metaliczny, lekko irytujący głos. Mar juz go kiedyś słyszała. Gdy po spotkaniu Daniela z Ateną, szła z Willem na lunch. Chłopak odebrał od razu niecenzuralnie witając siostrę.

Rozmowa trwała około pół minuty, a Mar nie słyszała nic oprócz stłumionego śmiechu Rillianne i głośnych przekleństw jej brata. W życiu nie słyszała tylu przekleństw jak podczas tych trzydziestu sekund. Nie sądziła, że to możliwe wypowiedzieć ich tyle w tak krótkim czasie.

Oderwała wzrok od bruneta. W tej pozycji widziała wszystkie trupy. Najpierw oczy zaszły jej łzami, chwilę później całe policzki miała mokre. W tym momencie w jej podbrzuszu zebrało się dziwne uczucie, tworząc coś w rodzaju bańki. Z każdą kolejną łzą, z każdym kolejnym przekleństwem Willa, z każdym kolejnym szlochem Nicka ta bańka rosła, gniotąc jej wnętrzności. Kilka minut później, gdy w jednym momencie z ust Willa padło kolejne przekleństwo, z piersi Nicka wydobył się szloch, a łza kapnęła z policzka Mar, ta bańka pękła, rozlewając w dziewczynie wściekłość, żal i czystą, najprawdziwszą nienawiść. Świat przed jej oczami zatrząsł się. Imitacje świeczek na tym okropnym żyrandolu, z którego nadal zwisały sznury, zapaliły się, jakby były prawdziwe. Woda polała się z kranów w całym domu, po chwili mocząc podłogę i spływając po schodach. Szyby wypadły z okien, wpuszczając wiatr, który rozwiał wszystkim włosy. Żyrandol zaczął się bujać i jedna z palących się świeczek spadła na zasłony, które w jednej chwili stanęły w ogniu. Ogień się rozprzestrzeniał. Tynk zaczął spadać z sufitu.

Will ponownie głośno zaklął, nie wiedząc co robić. Podbiegł o Nicka, uderzył go pięścią w policzek. Rozkazał mu coś, ale oszołomiona Mar nie zrozumiała. Była jak w transie. Widziała wszystko, ale nie rejestrowała tego co dzieje się wokół niej. Nick rozejrzał się i, nagle, pognany adrenaliną, pobiegł na piętro. Will za to podszedł do niej. Nie była w stanie się ruszyć. Jej rozbiegane oczy latały wzrokiem po całym pomieszczeniu nie widząc nic. Chłopak zakrył je i pociągnął ją za rękę, stawiając do pionu.

- Ruszyłabyś swój szanowny tyłek, Mar, a nie ciągać cię trzeba.

Nie odpowiedziała. Nawet nie usłyszała tych słów. Jej umysł ich nie zarejestrował.

- Wybacz - to jednak usłyszała.

A po chwili cały widok spowiła ciemność

***

Obudziła się w samochodzie. Na dworze nadal było ciemno. A może znowu? Nie wiedziała ile czasu minęło odkąd straciła przytomność. Podniosła sie do pozycji siedzącej. W głowie czuła tępe pulsowanie.

- Jak mocno tobą przywaliłem? - doszedł ją głos z siedzenia przed nią.

- Ałł... - jęknęła - Za mocno, Will. - poskarżyła się Marceline. Rozglądnęła się na boki - Gdzie jedziemy?

- Do kryjówki Cieni, moja zakładniczko. - odwrócił się do niej, ukazując w uśmiechu białe zęby. Wyglądał lekko przerażająco.

- Zakładniczko? - przełknęła ślinę - O czym ty mówisz, Will?

- Odkryliśmy, gdzie jest główna kwatera Cieni. I chcemy ją zniszczyć. A ty nadajesz się do tego idealnie, Mar. - uśmiech nie zszedł mu z twarzy, ale znów patrzył na drogę - Ja jadę z tobą, bo mnie jako jedynemu uwierzą, że przechodzę na ich stronę. A ty jesteś moim podarunkiem dla nich, w ramach lekkiego podlizania się. Chociaż Mrokiem jest moja bliźniaczka. Trudno nie będzie.

Marceline pokiwała głową. Kilka kosmyków opadło jej na twarz. Chciała je odgarnąć, ale jej dłonie napotkały opór.

- Czemu mnie związałeś?!

- Dla wiarygodności. Poza tym zaraz będziemy. Udawaj, jakbym zabierał cię tu wbrew twojej woli. - sięgnął ręką do tyłu i odsunął przeszkadzające jej kosmyki. Spróbowała ugryźć go w rękę. - Hej!

- Jestem tu wbrew mojej woli. Will, wytłumacz mi to. Wiesz, że nawet ze skrępowanymi rękoma, mogę wysadzić ten samochód w powietrze. - zagroziła, chociaż nie była taka pewna swoich słów. Nie panowała nad swoimi mocami i nie była pewna, czy udałoby jej się je przywołać. Will najwyraźniej przejrzał jej myśli.

- Nie zrobiłabyś mi nic. A poza tym nie panujesz nad swoimi żywiołami. Mar, jesteś człowiekiem. Nie półbogiem. Nie jesteś przystosowana do magicznych mocy. - odparł twardo, bez uczuć. dziewczyna spuściła głowę. Nie musiał jej tego przypominać - A odpowiadając na twoje pytanie. Podczas, gdy ty byłaś nieprzytomna, skontaktowaliśmy się z Grizzeldem, dostaliśmy auta, Nick pojechał na doki, gdzie jest teraz większość herosów i mentorów. Nasza dwójka została posłana prosto do gniazda szerszeni, kwatery Cieni. Mamy szpiegować. Znaczy... Ja mam szpiegować. Znając Cienie. Posiedzisz w lochu.

- Lochu? - wykrztusiła.

- Tak, lochu. Nie wiesz co to loch? - zakpił. Widać było, że się nią bawi.

Westchnęła. Znów używa swojej obrony. Staje się tym złym, wrednym Willem, którego Mar tak nie lubiła.

- Wiem, co to jest.

- Właśnie - powrócił do opowieści - Mamy ich zaatakować od środka. I w właściwym momencie wpuścić naszą armię do środka, a ty masz wybuchnąć swoimi mocami. I nie dać się Nyks. Jej dzieci, których w Cieniach nie brakuje, będą wzywać swoją matkę, by cię opętała. Masz się nie dać, rozumiesz?

Pokiwała głową. Kolejne dziesięć minut przejechali w ciszy. Nagle ich oczom ukazał się dwupiętrowy budynek. Spowijał go cień, światło paliło się tylko w kilku oknach. Will wjechał przez wielką bramę, która otworzyła się gdy tylko pod nią podjechali. W oszklonych drzwiach budynku stały dwie postacie. Will zatrzymał się przed nimi i wyszedł z samochodu, trzaskając drzwiami. Kiwnął głową do postaci i otworzył drzwi Mar.

- Farsę czas zacząć... - szepnął cicho i jego usta delikatnie, przelotnie musnęły jej usta. W jednym momencie z łagodnego, jego twarz przybrała lekko zirytowany wyraz, złapał ją za włosy i mocno pociągnął - Wyłaź, dzi*ko!

Automatycznie zaczęła się szarpać i krzyczeć. Uścisk na włosach na moment zelżał, by Will zakneblował jej usta jakąś szmatką. Znów złapał ją za włosy i wyciągnął z samochodu. Nie przestała się wyrywać.

Chłopak ciągnął ją do postaci.

- Zamawiał ktoś irytującą, szarpiącą Obdarzoną? - warknął na wstępie, zaciskając mocniej pięść na czerwonych włosach Marceline.

- Nie popisuj się, Evel. - rzuciła obojętnie postać przy drzwiach.

Mar doskonale znała ten głos.

To on był pierwszym dźwiękiem jaki usłyszała, po przebudzeniu w tych czasach.

W drzwiach stał Ethan Lordly razem z jakąś kobietą.

- Łoo.. Lordly. Czyżbyś jednak nie był taki głupi na jakiego wyglądasz? A może robisz to dla mnie? - jego głos przybrał lekko lubieżny ton. Ale Mar nie zwróciła na to uwagi. Wpatrywała się w Ethana. Co... co on robi w kwaterze Cieni? Może też został tu wysłany jako szpieg... Ale Will by jej o tym powiedział,

Wtedy dotarła do niej straszna prawda. Poczuła się jakby ktoś wymierzył jej policzek. Ethan ich zdradził. Dołączył do Cieni z własnej, nieprzymuszonej woli.

- Evel... - powiedziała kobieta oparta o framugę. Była wysoka i szczupła. Miała sięgające za uszy blond włosy i niebieskie oczy. Lekko wykrzywione wąskie usta i uniesione brwi świadczyły o lekkiej irytacji - Jak ja cię dawno nie widziałam.

- Jakoś chyba nie tęskniłaś, Cindy.  - odszczekał jej - Wejdziemy? - zaczął iść, ciągnąc Mar za sobą, ale przed drzwiami drogę zastąpiła mu kobieta, którą Will nazwał Cindy.

- Owszem, nie tęskniłam. Ale ty tu nie wejdziesz.

- Posłuchaj mnie, panienko - podszedł krok bliżej - Co jak co, ale to ja tu mam na nazwisko Evel i to moja siostra jest twoja przełożoną, nie odwrotnie. I to ja w tej chwili trzymam za włosy dziewczynę obdarzoną przez każdego boga tuż po przyjściu na świat, urodzoną trzy tysiące lat temu, która większość swojego życia spędziła jako gwiazdozbiór. I tak się składa, że wasza bogini - w jego ton wkradła się nuta pogardy - jej potrzebuje. Jak myślisz. Które z nas powinno teraz rozmawiać z Mrokiem?

Blondynka warknęła, ale przepuściła ich w drzwiach.

- Za mną - rzuciła i ruszyła jakimś korytarzem.

Mar nie miała za ciekawych widoków, przez przymus bycia pochyloną i przez ciągnięcie za włosy. Cały czas się potykała. Nawet podłogi z ciemnego drewna nie widziała za dobrze, bo jej burza włosów zasłaniała jej wszystko.

Przeszli parę korytarzy. Za sobą słyszała kroki Ethana. Obróciła głowę by spojrzeć na niego, ale Will błyskawicznie pociągnął ją w swoją stronę.

- Tu masz się gapić. - warknął.

Wściekłość wypełniała ją od środka. Każde słowo z ust Willa dolewało oliwy do ognia. Ale wiedziała, że nie może się poddać. Bo Nyks od razu wykorzysta okazję. A wtedy nie będzie tak zabawnie.

Korytarz w jakim teraz się znaleźli był o wiele ciemniejszy i zimniejszy. Czuć tu było wilgocią. Wiedziała gdzie są. To lochy. Zerknęła w bok, a to co zobaczyła utwierdziło ją w tym przekonaniu. Panowała tu złowroga cisza, którą przecinały jedynie odgłosy ich kroków.

- To tu. - Cindy przystanęła, przed jedną z cel. Wyjęła z kieszeni klucz. Oczy Marceline rozszerzyły się. Wiedziała, że trafi do celi, ale... Gdy teraz zobaczyła ten klucz... klucz do jej wolności... przeraziła się. Jej oddech przyspieszył. Uścisk Willa na jej włosach zelżał i delikatnie przesunął dłonią po jej głowie w pocieszającym geście.

Kobieta otworzyła celę i wskazała Willowi jej wnętrze. Brutalnie wrzucił tam dziewczynę. Cindy z powrotem zamknęła drzwi. Zamek trzasnął a cała trójka odeszła. Nawet Will sie nie obejrzał.

Została sama w tej ciemnej celi.

_____________

Oto osiemnasty rozdział!

Mam nadzieję, że się podoba. I znowu przepraszam

Trochę późno, ale co tam

Wszystkim dziewczynom życzę wszystkiego najlepszego w naszym dniu ;*

Nie zanudzam (bo nie mam siły)

Laciata <3